Η τριπλή επίθεση αυτοκτονίας που πραγματοποιήθηκε στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης από τζιχαντιστές μας υπενθυμίζει με τραγικό τρόπο ότι η Τουρκία, μετά τις μεταστάσεις της διαμάχης στη Συρία, αποτελεί πλέον βασικό στόχο της οργανωμένης τρομοκρατίας των τζιχαντιστών. Έχει μετατραπεί σε χώρα-στόχο πρώτης γραμμής. Έτσι εξηγείται ο λόγος για τον οποίο ο Recep Tayyip Erdogan προσπαθεί να βγάλει τη χώρα από την διπλωματική απομόνωση, στην οποία την έχει ο ίδιος οδηγήσει. Ισραήλ, Ρωσία και Αίγυπτος αποτελούν δυνάμεις που ο Πρόεδρος Erdogan επιχειρεί να προσεγγίσει εκ νέου. [...]
Εντούτοις, θα χρειαστούν πολύ περισσότερες προσπάθειες για να διαγραφούν οι αποτυχίες της τουρκικής διπλωματίας, δεδομένου ότι ακόμη εντυπωσιάζει η αντίθεση σε σχέση με την εικόνα που είχε η χώρα πριν από 5 χρόνια: εκείνη ενός σημαντικού δρώντα στην περιφερειακή σκηνή και ενός «μοντέλου» που κατάφερνε να συνδυάσει με επιτυχία το Ισλάμ, τη Δημοκρατία και την οικονομική ανάπτυξη, με τρόπο ικανό να εμπνεύσει τις νέες δυνάμεις που γεννήθηκαν από την Αραβική Άνοιξη. Για πολλά χρόνια σύμβουλος, κατόπιν, Υπουργός Εξωτερικών και τέλος Πρωθυπουργός, λίγο πριν από την «πτώση» του, ο Ahmed Davutoglu αποτελούσε την ενσάρκωση μιας «νέο-οθωμανικής» πολιτικής σε διεθνές επίπεδο, με στόχο να μην δημιουργηθεί κανένα πρόβλημα με τις γειτονικές χώρες. Το αποτέλεσμα ήταν το εντελώς αντίθετο.
Αλλά ο πραγματικά υπεύθυνος για αυτήν την αποτυχία είναι ο ισχυρός άνδρας της Άγκυρας: η εξωτερική πολιτική του κ. Erdogan βρέθηκε αιχμάλωτη της εσωτερικής του πολιτικής του, η οποία με τον καιρό έγινε όλο και πιο αυταρχική και προσκολλημένη στο Ισλάμ, αλλά και της μεγαλομανίας του επονομαζόμενου «Σουλτάνου». Αποκαλυπτική είναι η περίπτωση των σχέσεων με τη Συρία, όπου οι τουρκικές Αρχές, δεσμευόμενες στην ανατροπή του Bachar Al-assad, στήριξαν με κάθε μέσο τις ανταρσίες, κλείνοντας τα μάτια στο πέρασμα όπλων αλλά και ανθρώπων που διέσχιζαν την Τουρκία για να ενωθούν με τις τρομοκρατικές δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους. Ήταν απαραίτητες οι αιματηρές επιθέσεις των τελευταίων μηνών για να τεθεί η Άγκυρα εναντίον του ISIS.
H Τουρκία λοιπόν επιχειρεί να ανακτήσει το χαμένο χρόνο και να αναθερμάνει τις σχέσεις της με τους συμμάχους της. Αυτή είναι κυρίως η περίπτωση της ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση η συγκεκριμένη επαναπροσέγγιση σχετίζεται και με το γεγονός ότι οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο περιμένουν από την Άγκυρα να συγκρατήσει το προσφυγικό κύμα που βρίσκεται προ των ευρωπαϊκών πυλών. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί λόγο για να κλείσουμε τα μάτια απέναντι στην πολιτική που εφαρμόζει ο Πρόεδρος Erdogan, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αξίες της ΕΕ, όπως καταδεικνύουν οι απόπειρες λογοκρισίας του Τύπου ή η καταπίεση των κουρδικών κινημάτων. Αντιθέτως, επειδή ακριβώς η Τουρκία χρειάζεται την Ευρώπη, η τελευταία οφείλει να της υπενθυμίσει την αναγκαιότητα σεβασμού του Κράτους Δικαίου καθώς και τον επείγοντα χαρακτήρα των μεταρρυθμίσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια: