Πώς μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι επείγεσαι για λύση του Κυπριακού και ταυτόχρονα να υποσκάπτεις το κλίμα εμπιστοσύνης που είναι το προαπαιτούμενο για την υλοποίηση της; Σε αυτήν τη φράση συμπυκνώνεται η ψύχραιμη απάντηση του Προέδρου της Κύπρου Νίκου Αναστασιάδη στις εμπρηστικές δηλώσεις Ερντογάν, που κατηγόρησε τη Λευκωσία ότι δεν μπορεί να μονοπωλεί τη διεθνή εκπροσώπηση της Μεγαλονήσου.
Το Κυπριακό δεν είναι το μόνο πεδίο όπου αντιφάσκει ο Ερντογάν, καθώς η επιθετικότητα χωρίς αντίκρισμα είναι η επικοινωνιακή μεταμφίεση της ανασφάλειας σε ισχύ που -για ευνόητους λόγους εσωτερικής κατανάλωσης- είναι σταθερά στη μετά το αποτυχόν πραξικόπημα περίοδο η συνταγή του.
Η πιο κραυγαλέα περίπτωση είναι η πρόσφατη απειλή του ότι θα πνίξει την Ευρώπη στις προσφυγικές ροές αν δεν ικανοποιηθούν οι όροι της συμφωνίας, ένα πυροτέχνημα που προσπαθεί να αναδείξει την εικόνα μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυρίως της Γερμανίας να εκλιπαρεί τον Ερντογάν να μην προχωρήσει και να είναι πρόθυμη να τον εξευμενίσει.
Την ίδια ώρα που ο Ερντογάν απειλεί και αυτοπαγιδεύεται στην κοινή του γνώμη, η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ -σύμφωνα με δημοσίευμα της Bild- δηλώνει ενώπιον της κοινοβουλευτικής ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών ότι «δεν τίθεται θέμα ανοίγματος νέων κεφαλαίων στη διαπραγμάτευση μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Τουρκίας». Με αλλά λόγια, πιστοποιεί τον ουσιαστικό τερματισμό τους.
Και πώς αντιδρά ο Ερντογάν; Δηλώνοντας προφανώς ως... μεγαλόψυχος ότι ο ίδιος «δεν έχει ακόμη "κλείσει το βιβλίο" με την EE παρά την απαράδεκτη απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για διακοπή των διαπραγματεύσεων»! Όμως εκεί που ο Ερντογάν καταλαβαίνει ότι οι εξελίξεις θα διαμορφωθούν ερήμην του είναι η Μέση Ανατολή, η Συρία και το Ιράκ, με τη χειραφέτηση των Κούρδων -πρώτα εκτός και μετά εντός συνόρων της Τουρκίας- να έχει αποκτήσει μη αντιστρέψιμη δυναμική.
Έτσι, αφού προκάλεσε μια μη ανατάξιμη κατάρρευση της εμπιστοσύνης των ΗΠΑ που επενδύουν στον κουρδικό παράγοντα, τώρα θυμάται ότι στόχος του είναι η ανατροπή του Ασαντ, με το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας να ζητά εξηγήσεις.
Το τι συμβαίνει είναι ξεκάθαρο: Ο Ερντογάν, έπειτα από μια ολιγόμηνη παρένθεση που προσπάθησε να τα ξαναβρεί με το Ισραήλ, προσέγγισε τη Ρωσία για να πιέσει τις ΗΠΑ αλλά και να δια σφαλίσει μια ειδική σχέση με την EE, παλινδρομεί για άλλη μια φορά στο άνοιγμα μετώπων σε κάθε κατεύθυνση.
Το αφήγημα
Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας είναι όμηρος της εσωτερικής ατζέντας Ερντογάν και του αφηγήματος... «οι εχθροί μας συνωμοτούν για να μας
διαμελίσουν και μόνη μας ασπίδα για να μη μας επιβληθεί νέα Συνθήκη των Σεβρών είναι μια σουλτανική προεδρία».
Σύμφωνα με την παραπάνω λογική, όποιος αμφισβητεί τον Ερντογάν είναι υποχείριο των εχθρών της πατρίδας... Έτσι ο Ερντογάν προσέγγισε το ακροδεξιό ΜΗΡ με τις ψήφους του οποίου προχωρεί τη συνταγματική μεταρρύθμιση, έτσι κατηγορεί τους κεμαλικούς ότι χάρισαν στη Λωζάνη τη Μοσούλη και τη βορειοανατολική Συρία που τώρα αυτός διεκδικεί.
Έτσι αναδεικνύεται σε παράγοντα αστάθειας εντός και εκτός συνόρων, με τη σταθερότητα να συνδέεται πλέον με τον τερματισμό της μακράς παραμονής του στην εξουσία...
Το Κυπριακό δεν είναι το μόνο πεδίο όπου αντιφάσκει ο Ερντογάν, καθώς η επιθετικότητα χωρίς αντίκρισμα είναι η επικοινωνιακή μεταμφίεση της ανασφάλειας σε ισχύ που -για ευνόητους λόγους εσωτερικής κατανάλωσης- είναι σταθερά στη μετά το αποτυχόν πραξικόπημα περίοδο η συνταγή του.
Η πιο κραυγαλέα περίπτωση είναι η πρόσφατη απειλή του ότι θα πνίξει την Ευρώπη στις προσφυγικές ροές αν δεν ικανοποιηθούν οι όροι της συμφωνίας, ένα πυροτέχνημα που προσπαθεί να αναδείξει την εικόνα μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης και κυρίως της Γερμανίας να εκλιπαρεί τον Ερντογάν να μην προχωρήσει και να είναι πρόθυμη να τον εξευμενίσει.
Την ίδια ώρα που ο Ερντογάν απειλεί και αυτοπαγιδεύεται στην κοινή του γνώμη, η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ -σύμφωνα με δημοσίευμα της Bild- δηλώνει ενώπιον της κοινοβουλευτικής ομάδας των Χριστιανοδημοκρατών ότι «δεν τίθεται θέμα ανοίγματος νέων κεφαλαίων στη διαπραγμάτευση μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Τουρκίας». Με αλλά λόγια, πιστοποιεί τον ουσιαστικό τερματισμό τους.
Και πώς αντιδρά ο Ερντογάν; Δηλώνοντας προφανώς ως... μεγαλόψυχος ότι ο ίδιος «δεν έχει ακόμη "κλείσει το βιβλίο" με την EE παρά την απαράδεκτη απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για διακοπή των διαπραγματεύσεων»! Όμως εκεί που ο Ερντογάν καταλαβαίνει ότι οι εξελίξεις θα διαμορφωθούν ερήμην του είναι η Μέση Ανατολή, η Συρία και το Ιράκ, με τη χειραφέτηση των Κούρδων -πρώτα εκτός και μετά εντός συνόρων της Τουρκίας- να έχει αποκτήσει μη αντιστρέψιμη δυναμική.
Έτσι, αφού προκάλεσε μια μη ανατάξιμη κατάρρευση της εμπιστοσύνης των ΗΠΑ που επενδύουν στον κουρδικό παράγοντα, τώρα θυμάται ότι στόχος του είναι η ανατροπή του Ασαντ, με το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας να ζητά εξηγήσεις.
Το τι συμβαίνει είναι ξεκάθαρο: Ο Ερντογάν, έπειτα από μια ολιγόμηνη παρένθεση που προσπάθησε να τα ξαναβρεί με το Ισραήλ, προσέγγισε τη Ρωσία για να πιέσει τις ΗΠΑ αλλά και να δια σφαλίσει μια ειδική σχέση με την EE, παλινδρομεί για άλλη μια φορά στο άνοιγμα μετώπων σε κάθε κατεύθυνση.
Το αφήγημα
Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας είναι όμηρος της εσωτερικής ατζέντας Ερντογάν και του αφηγήματος... «οι εχθροί μας συνωμοτούν για να μας
διαμελίσουν και μόνη μας ασπίδα για να μη μας επιβληθεί νέα Συνθήκη των Σεβρών είναι μια σουλτανική προεδρία».
Σύμφωνα με την παραπάνω λογική, όποιος αμφισβητεί τον Ερντογάν είναι υποχείριο των εχθρών της πατρίδας... Έτσι ο Ερντογάν προσέγγισε το ακροδεξιό ΜΗΡ με τις ψήφους του οποίου προχωρεί τη συνταγματική μεταρρύθμιση, έτσι κατηγορεί τους κεμαλικούς ότι χάρισαν στη Λωζάνη τη Μοσούλη και τη βορειοανατολική Συρία που τώρα αυτός διεκδικεί.
Έτσι αναδεικνύεται σε παράγοντα αστάθειας εντός και εκτός συνόρων, με τη σταθερότητα να συνδέεται πλέον με τον τερματισμό της μακράς παραμονής του στην εξουσία...
Γιώργος Καπόπουλος για το Έθνος
Post A Comment