Εκτός Ευρωζώνης και Σένγκεν, το Ηνωμένο Βασίλειο είναι μαζί με τη Γαλλία οι ισχυρότερες στρατιωτικές δυνάμεις στην Ε.Ε. που διαθέτουν πυρηνικά όπλα και έχουν μόνιμη έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του OHE.
Για είκοσι πέντε χρόνια από την προσχώρηση της στην τότε ΕΟΚ, το 1973, μέχρι και τη Γαλλογερμανική Συνάντηση στο Σεν Μαλό τον Δεκέμβριο του 1998, η Βρετανία επέμενε στην αποκλειστική αρμοδιότητα του NATO για θέματα Άμυνας - Ασφάλειας.
Στο Σεν Μαλό, ο Μπλερ συμφώνησε με τους Σιράκ - Ζοσπέν, ώστε Βρετανία και Γαλλία να θέσουν τα θεμέλια μιας Ευρωπαϊκής Αμυντικής Συνεργασίας με δομές παράλληλες και κατά περίπτωση συμπληρωματικές ή και ανεξάρτητες, αλλά σε καμιά περίπτωση ανταγωνιστικές με το NATO: Το Ηνωμένο Βασίλειο λόγω της ειδικής Σχέσης του με τις ΗΠΑ θα είχε το προνόμιο της γέφυρας ανάμεσα στο NATO και την .Ε.Ε.
Η δημιουργία και η ενίσχυση ενός γαλλοβρετανικού άξονα αμυντικής και πολιτικής συνεργασίας προέκυψε από την παρουσία των δυνάμεων των δύο χωρών υπό τη σημαία του OHE στην Κροατία και στη Βοσνία, που επωμίσθηκαν το κύριο βάρος της ειρηνευτικής αποστολής.
Εκ των πραγμάτων το 1998 φάνηκε να διαμορφώνεται ένας Γαλλοβρετανικός Στρατιωτικός Πολιτικός Σκληρός Πυρήνας που εξισορροπούσε τον Γαλλογερμανικό Άξονα και έδινε στο Παρίσι αυξημένο περιθώριο ελιγμών απέναντι στο Βερολίνο.
Η ταύτιση του Μπλερ με τον Μπους την άνοιξη του 2003 ως προς την εισβολή στο Ιράκ βραχυκύκλωσε τη Γαλλοβρετανική Συνεργασία δημιούργησε μια ολιγόμηνη προσπάθεια ανεξάρτητης ευρωπαϊκής άμυνας με Γαλλία, Γερμανία, Λουξεμβούργο και Βέλγιο οδήγησε σε τριμερείς συναντήσεις κορυφής Πούτιν, Σρέντερ, Σιράκ, αλλά τελικά απεδείχθη ότι επρόκειτο για μια παρένθεση που έκλεισε.
Σήμερα η προοπτική αποχώρησης της Βρετανίας ωθεί εκ των πραγμάτων την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο να επενδύσουν εκ νέου στον κυρίαρχο ρόλο του NATO στην Άμυνα και Ασφάλεια της Ευρώπης και εκ των πραγμάτων οριοθετείται η Ευρωπαϊκή Κοινή Εξωτερική και Αμυντική Πολιτική που με τους σημερινούς συσχετισμούς στην Ε.Ε. των 27 ούτε μπορεί, ούτε θέλει να διεκδικήσει πιο βαρύνοντα και κυρίως χειραφετημένο ρόλο.
Η πρόκληση δεν είναι τόσο επιχειρησιακή και τεχνική όσο πολιτική: Γύρω από μια Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Άμυνα με την διαχείριση του Προσφυγικού ως κατεπείγουσα προτεραιότητα, Βερολίνο και Παρίσι θα μπορούσαν να συντηρήσουν την ψευδαίσθηση μιας εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Μια σχέση σύνδεσης του Ηνωμένου Βασιλείου με την Ε.Ε., ανάλογη αυτής που έχουν συνάψει η Νορβηγία και η Ελβετία και διατηρεί άθικτη την ενιαία αγορά, αλλά δεν επηρεάζει στο παραμικρό το βραχυκύκλωμα της Αμυντικής Συνεργασίας των «27» που προκύπτει από την αποχώρηση του Λονδίνου.
Τα παραπάνω σκιάζουν ήδη προκαταβολικά τη Σύνοδο Κορυφής του NATO στη Βαρσοβία τον επόμενο μήνα, όπου αναμένονται αποφάσεις για τον ρόλο και την παρουσία της Ατλαντικής Συμμαχίας στη Βαλτική και στη Μεσόγειο.
Η Γαλλία θα ήθελε ανεξάρτητη αμυντική ευρωπαϊκή δομή, με τη βεβαιότητα ότι η πρωτοκαθεδρία της θα ήταν δεδομένη, μια επιλογή που δεν πρόκειται να στηρίξει η Γερμανία στη σημερινή συγκυρία, καθώς θεωρεί ότι κάθε πτυχή πολιτικής εμβάθυνσης μπορεί να την παρασύρει σε δυναμική μετάλλαξης της Ευρωζώνης σε Σκληρό Πυρήνα με δυναμική Ομοσπονδιακής Μετεξέλιξης.
Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη στάση που θα κρατήσουν Βερολίνο και Παρίσι στην αναβάθμιση του ρόλου της Βρετανίας στο NATO, που είναι βέβαιο ότι θα προωθήσουν Ουάσιγκτον και Λονδίνο.
Το Λονδίνο με την παρουσία του στην Ε.Ε / κατασίγαζε τις αντιρρήσεις μιας ομάδας χωρών απέναντι στην εμβάθυνση μιας κοινής ευρωπαϊκής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής: Της Δανίας, της Ολλανδίας, της Σουηδίας, αλλά και του συνόλου των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που δίνουν προτεραιότητα στην ατλαντική διάσταση της ασφάλειας της Γηραιάς Ηπείρου.
Για είκοσι πέντε χρόνια από την προσχώρηση της στην τότε ΕΟΚ, το 1973, μέχρι και τη Γαλλογερμανική Συνάντηση στο Σεν Μαλό τον Δεκέμβριο του 1998, η Βρετανία επέμενε στην αποκλειστική αρμοδιότητα του NATO για θέματα Άμυνας - Ασφάλειας.
Στο Σεν Μαλό, ο Μπλερ συμφώνησε με τους Σιράκ - Ζοσπέν, ώστε Βρετανία και Γαλλία να θέσουν τα θεμέλια μιας Ευρωπαϊκής Αμυντικής Συνεργασίας με δομές παράλληλες και κατά περίπτωση συμπληρωματικές ή και ανεξάρτητες, αλλά σε καμιά περίπτωση ανταγωνιστικές με το NATO: Το Ηνωμένο Βασίλειο λόγω της ειδικής Σχέσης του με τις ΗΠΑ θα είχε το προνόμιο της γέφυρας ανάμεσα στο NATO και την .Ε.Ε.
Η δημιουργία και η ενίσχυση ενός γαλλοβρετανικού άξονα αμυντικής και πολιτικής συνεργασίας προέκυψε από την παρουσία των δυνάμεων των δύο χωρών υπό τη σημαία του OHE στην Κροατία και στη Βοσνία, που επωμίσθηκαν το κύριο βάρος της ειρηνευτικής αποστολής.
Εκ των πραγμάτων το 1998 φάνηκε να διαμορφώνεται ένας Γαλλοβρετανικός Στρατιωτικός Πολιτικός Σκληρός Πυρήνας που εξισορροπούσε τον Γαλλογερμανικό Άξονα και έδινε στο Παρίσι αυξημένο περιθώριο ελιγμών απέναντι στο Βερολίνο.
Η ταύτιση του Μπλερ με τον Μπους την άνοιξη του 2003 ως προς την εισβολή στο Ιράκ βραχυκύκλωσε τη Γαλλοβρετανική Συνεργασία δημιούργησε μια ολιγόμηνη προσπάθεια ανεξάρτητης ευρωπαϊκής άμυνας με Γαλλία, Γερμανία, Λουξεμβούργο και Βέλγιο οδήγησε σε τριμερείς συναντήσεις κορυφής Πούτιν, Σρέντερ, Σιράκ, αλλά τελικά απεδείχθη ότι επρόκειτο για μια παρένθεση που έκλεισε.
Σήμερα η προοπτική αποχώρησης της Βρετανίας ωθεί εκ των πραγμάτων την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο να επενδύσουν εκ νέου στον κυρίαρχο ρόλο του NATO στην Άμυνα και Ασφάλεια της Ευρώπης και εκ των πραγμάτων οριοθετείται η Ευρωπαϊκή Κοινή Εξωτερική και Αμυντική Πολιτική που με τους σημερινούς συσχετισμούς στην Ε.Ε. των 27 ούτε μπορεί, ούτε θέλει να διεκδικήσει πιο βαρύνοντα και κυρίως χειραφετημένο ρόλο.
Η πρόκληση δεν είναι τόσο επιχειρησιακή και τεχνική όσο πολιτική: Γύρω από μια Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Άμυνα με την διαχείριση του Προσφυγικού ως κατεπείγουσα προτεραιότητα, Βερολίνο και Παρίσι θα μπορούσαν να συντηρήσουν την ψευδαίσθηση μιας εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Μια σχέση σύνδεσης του Ηνωμένου Βασιλείου με την Ε.Ε., ανάλογη αυτής που έχουν συνάψει η Νορβηγία και η Ελβετία και διατηρεί άθικτη την ενιαία αγορά, αλλά δεν επηρεάζει στο παραμικρό το βραχυκύκλωμα της Αμυντικής Συνεργασίας των «27» που προκύπτει από την αποχώρηση του Λονδίνου.
Τα παραπάνω σκιάζουν ήδη προκαταβολικά τη Σύνοδο Κορυφής του NATO στη Βαρσοβία τον επόμενο μήνα, όπου αναμένονται αποφάσεις για τον ρόλο και την παρουσία της Ατλαντικής Συμμαχίας στη Βαλτική και στη Μεσόγειο.
Η Γαλλία θα ήθελε ανεξάρτητη αμυντική ευρωπαϊκή δομή, με τη βεβαιότητα ότι η πρωτοκαθεδρία της θα ήταν δεδομένη, μια επιλογή που δεν πρόκειται να στηρίξει η Γερμανία στη σημερινή συγκυρία, καθώς θεωρεί ότι κάθε πτυχή πολιτικής εμβάθυνσης μπορεί να την παρασύρει σε δυναμική μετάλλαξης της Ευρωζώνης σε Σκληρό Πυρήνα με δυναμική Ομοσπονδιακής Μετεξέλιξης.
Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη στάση που θα κρατήσουν Βερολίνο και Παρίσι στην αναβάθμιση του ρόλου της Βρετανίας στο NATO, που είναι βέβαιο ότι θα προωθήσουν Ουάσιγκτον και Λονδίνο.
Το Λονδίνο με την παρουσία του στην Ε.Ε / κατασίγαζε τις αντιρρήσεις μιας ομάδας χωρών απέναντι στην εμβάθυνση μιας κοινής ευρωπαϊκής άμυνας και εξωτερικής πολιτικής: Της Δανίας, της Ολλανδίας, της Σουηδίας, αλλά και του συνόλου των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που δίνουν προτεραιότητα στην ατλαντική διάσταση της ασφάλειας της Γηραιάς Ηπείρου.
Άρθρο του Γ. Καπόπουλου για την Ημερησία
Δεν υπάρχουν σχόλια: